Φυσικοθεραπείες για Εξάρθρημα του Ώμου και Αστάθεια

Είναι η μετατόπιση της κεφαλής του βραχιονίου έξω από τη γλήνη της ωμοπλάτης

Σε ατύχημα ή σε αθλητική δραστηριότητα είναι το πιο σύνηθες, αλλά μπορεί να συμβεί σε επιληπτικούς ασθενείς στη διάρκεια μιάς κρίσης, ή ακόμα και μετά από ηλεκτροπληξία.

Μετά το 1ο εξάρθρημα και εφόσον έχουν υποχωρήσει τα κλινικά ενοχλήματα, ο ασθενής καταλαβαίνει ότι σε μερικές κινήσεις ο ώμος είναι έτοιμος να ‘βγεί’. Αυτό παρατηρείται πιο συχνά όταν το χέρι βρίσκεται σε απαγωγή και έξω στροφή. (όπως πχ. όταν θέλουμε να πετάξουμε μία πέτρα). Κλινικά επιβεβαιώνεται από τον ιατρό με τη δοκιμασία πανικού ( apprehension test + )

Η συνηθέστερη βλάβη μετά από ένα εξάρθρημα είναι η βλάβη Bankart (αποκόλληση του επιχειλίου χόνδρου) και η βλάβηHillSachs (αποκόλληση οστέινου τμήματος από τη κεφαλή του βραχιονίου) . Στο 2ο εξάρθρημα οι βλάβες γίνονται πιο έντονες, με μεγαλύτερη οστική απώλεια τόσο από τη πλευρά της ωμογλήνης όσο και από τη κεφαλή του βραχιονίου. Σ αυτές προστίθεται και η χαλάρωση των συνδέσμων με ένα νέο εξάρθρημα. Έτσι, συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της αστάθειας με το χαρακτηριστικό στοιχείο, ο ασθενής να περιγράφει ότι, ο ώμος εύκολα πλέον εξαρθρώνεται αλλά και εύκολα ανατάσσεται. Προληπτικά, από τη στιγμή που κλινικά πλέον είναι αντιληπτό το επαπειλούμενο εξάρθρημα, (apprehensiontest +) θα πρέπει να γίνεται η αρθροσκοπική αποκάσταση των βλαβών, με τη προυπόθεση ότι, οι οστικές βλάβες δεν είναι μεγάλες.Σ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να εφαρμόζουμε και οστικό μόσχευμα.

Η αρθροσκόπηση είναι η τεχνική εκείνη, μέσω της οποίας μπορούν να διορθωθούν σχεδόν όλες οι βλάβες που έχουν συμβεί από τα εξαρθρήματα του ώμου. Και λέμε σχεδόν όλες, γιατί στις περιπτώσεις με μεγάλες οστικές βλάβες επιβάλλεται τοποθέτηση μοσχευμάτων με ανοικτές τεχνικές.

Μετά τη διαγνωστική αρθροσκόπηση (για τις βασικές πληροφορίες της αρθροσκόπησης ώμου δείτε την αρθροσκόπηση ώμου) χρησιμοποιούμε άγκυρες (sutureanchors) οι οποίες είναι μεταλλικά ή απορροφήσιμα αγκύρια που τοποθετούνται στη γλήνη. Από αυτές εξέχουν ράμματα, τα οποία με εργαλεία διεκβολής (suturepass) θα περαστούν μέσα από τους ραγέντες ιστούς και θα επανακαθηλωθούν πάνω στην ωμογλήνη. Η σταθεροποίηση γίνεται με τη χρήση κόμπου που ολισθαίνει.

Το χειρουργημένο μέλος αναρτάται σε ένα νάρθηκα και προδευτικά αρχίζει η κινητοποίηση από τη 1η ημέρα. Αυτό επιτυγχάνεται λόγω της περιοχικής αναισθησίας αλλά και λόγω της της μη επεμβατικότητας της μεθόδου τεχνικά.

Σε γενικές γραμμές, άμεση κινητοποίηση αγκώνα και πηχεοκαρπικής, κυκλοτερών εκκρεμοειδων κινήσεων γύρω από την ωμοπλάτη (pendulum) και επιταχυνόμενο πρόγραμμα σε περιπτώσεις όπου η σταθεροποίηση δεν επηρεάζεται από τη κίνηση της γληνοβραχιονίου . Αυτό διαπιστώνεται εύκολα μετά το τέλος του χειρουργείου, όταν ο ιατρός επισκοπεί πλέον τις συρραφές του δοκιμάζοντας τις αντοχές τους στη κίνηση σε όλα τα επίπεδα . Σε κάθε περίπτωση όμως, το πρόγραμμα αποκατάστασης εξατομικεύεται. Υπάρχει στη διάθεση των ασθενών ένα απλό σύνολο από 3 λάστιχα και μία πτυσσόμενη ράβδο. Χρησιμοποιώντας αυτά, σε συνδυασμό με την εποπτεία του θεράποντος ιατρού, ο ασθενής μπορεί να αποφύγει ακόμα και τη φυσικοθεραπεία, εκτελώντας τις ασκήσεις κινησιοθεραπείας μόνος του.